Een meute honden

Ineens hangt er een hond in Grýla's staart. Nee! Vol afgrijzen kijk ik toe hoe Grýla er zeer zeker niet van gediend is en hoe mama wanhopig probeert haar stil te zetten en af te stappen. Ik kom op standje 'Rode Waas'. Die honden moeten bij Grýla weg!

Ik heb zelden problemen op buitenrit. Grýla is een van de braafste - zo niet hét braafste - paarden die ik ken. Groot verkeer, honden, fietsen, andere paarden, het bouwen van een huis, Grýla kijkt nergens meer van op.
Daarnaast groet men mij vaak vriendelijk als ik mensen tegenkom. Ik groet iedereen die ik tegenkom. Ik bedank iedereen die de moeite neemt zijn hond bij zich te roepen. Ik bedank cross-motoren die langzamer gaan. Mensen complimenteren me vaak. 'Wat een mooie pony heb jij!' 'Wat is-ie braaf hè?!' 'Nou lekker hoor, zo met zo'n brave en mooie pony op stap!'

De vier honden die we vandaag tegenkomen heb ik al vaker gezien. Twee Stafford-achtige honden, twee terriers. De honden lopen altijd los als ik ze tegenkom. Door hun enthousiasme zijn ze al vaak achter me aan gehold. Geen probleem, daar kan ik wel om lachen. Na een aantal meters gaan ze meestal weer terug naar hun eigenaar. Behalve vandaag.

Vandaag komen we ze tegemoet. Ik zie ze al van ver vanaf mijn fiets, dus zij moeten mij toch ook gezien hebben. Ze doen geen enkele moeite om de honden bij zich te roepen. Ik zeg nog tegen mam, die op dat moment op Grýla rijdt: 'Die honden doen meestal niks.'

Als we dichterbij komen komt de meute enthousiast op ons af. Grýla trekt zich nergens iets van aan. Totdat één van de Staffordjes in haar staart hangt. Ze versnelt. Mam stuurt haar gauw een akker in, terwijl ik naar de eigenaren roep dat ik niet kan garanderen dat Grýla zo niet een keer uithaalt met een hoef. In de chaos die volgt struikelt Grýla half over een van de honden, terwijl de rest tegen haar op probeert te springen. Met luid gesnuif maakt Grýla duidelijk dat ze er niet van gediend is.

Intussen is mam op de een of andere manier eraf gekomen en aan de hand nemen we Grýla mee. De hondeneigenaren roepen nog tegen ons dat we daar niet mogen rijden te paard en dat we moeten blijven staan als de honden zo mee rennen. Ik roep terug dat ze hun honden bij zich moeten houden. 'Nee het is een losloopgebied!' wordt er terug geroepen. Als een van de honden toch weer naar Grýla loopt haal ik uit met de zweep. De hond druipt af, maar het maakt de eigenaar alleen maar kwader. Snel, en met een adrenalinekick van hier tot Tokyo, rijden we terug naar huis.

Ik heb altijd geleerd te blijven rijden wanneer er honden in de buurt zijn. Van stilstaan krijg je onvoorspelbare situaties. De eigenaars schatten het mogelijke gevaar duidelijk niet goed in.

Bang van honden zal ik er in elk geval niet van worden. Wél weet ik weer waarom onze honden nooit loslopen. Grýla zal ook niet paniekerig worden van honden. Toch ga ik deze honden en hun eigenaars voorlopig liever uit de weg.