Het NK: The Day After

Ik kijk naar de vlekken van het bruiningsmiddel rond mijn oksel. Dan kijk ik naar mijn glitterende nagellak. Mijn tas staat open op de grond. Het eten is er snel uitgehaald om eventueel bewaard te worden voor de volgende dag. Mijn schoenen zitten er nog in. Een bus haarlak steekt er half uit. Een pakje tissues dat er in zit is bijna leeg. Want die tissues waren hard nodig. En helaas niet vanwege het mooie resultaat.

Wij begonnen de dag redelijk op ons gemak. Voor de verandering eens niet om zeven uur (of eerder...) uit bed, maar pas om negen uur. Alle tijd om mijn haar te doen, bruiningsmiddel aan te brengen en mijn make-up te doen.

Om een uur of twaalf zijn we dan in Almere. Nog tijd genoeg, we hoeven onze eerste ronde pas rond een uur of drie te dansen. Op een gegeven moment komt de start van wat ónze wedstrijd moet worden steeds dichterbij. 

De eerste ronde is eindelijk daar. Onze cha cha moet en kan strakker, rumba en jive zijn goed. Goed genoeg voor de eerste ronde uiteindelijk. Het leverde ons 18 van de 21 crossen (aantekeningen van de jury dat je door moet) op. We waren als vierde doorgeplaatst naar de kwartfinale.

En dan de kwartfinale. A little bit off. Het kan beter. Als het maar genoeg is voor de halve finale. En dat is het! We zitten bij de 14 beste debutanten 2 paren van die dag. En we zijn er blij mee, want die finale komt zo steeds dichterbij!

De halve finale. We dansen alles, echt alles, eruit. De laatste jive moest geen seconde langer duren, want we waren echt kapot. Moegestreden. Moe, maar zeer voldaan. In die halve finale kwam alles op zijn plek. De halve finale was goed.

Dan komt het meest zenuwslopende moment van de dag. De nummers van de paren die in de finale staan worden opgenoemd. Wij, met nummer 219, zitten ergens aan het eind. En dan wordt de een na de ander genoemd. Op het moment dat 218 genoemd wordt als vijfde paar in de finale, dan wordt het pas echt spannend. Dan gaat er echt van alles door je heen. Alsjeblieft, laat ons die zesde zijn. Wanhopig probeer je te bedenken of er nog een paar is waarvan je sowieso al weet dat die in de finale staat die nog niet genoemd is. Maar je komt er niet op. Je hoopt dat je dat zesde paar bent. Alsjeblieft. Ik wil écht die finale in. Het voelde zó goed.

Maar het mocht niet zo zijn. Wat andere paren van onze dansschool de dag ervoor op het NK Latin voor Adults gebeurde, gebeurde ons nu. We zaten er niet bij. Wij waren niet dat zesde paar. Ik hoor het mijn trainer nog zeggen: Ongelooflijk. Weer niet! En dan komen de tranen. Dan komen die maanden aan voorbereiding naar boven. Dan komt de frustratie van het jaar ervoor, waarin we al zevende werden en slechts één, één, cross te kort kwamen, omhoog. 

Weer niet. Onze trainers spreken nog bemoedigende woorden. Jullie zaten er zo dichtbij. Jullie hebben zó goed gedanst. En toch voelt het dan even niet zo. Er komen knuffels, lieve woorden en nog meer knuffels van andere paren, van meegereisde supporters, van trainers.
Die wil ik dan ook allemaal bedanken, onze trainers Anthony en Moniek in het bijzonder, voor hun steun, hun lieve woorden en hun hartverwarmende knuffels. Wij hoeven het in elk geval niet alleen te doen. 

Even na het besef van het niet behalen van de finale komt er nog een ontgoocheling. We eindigen op een twaalfde plaats. Het is geen nét niet. Het is gewoon niet. Er komen weer tranen.

En op een gegeven moment slaat het om. In vastberadenheid. Zoals Patrick het zo mooi verwoordde:

Wij gaan gewoon op het NK Standaard voor dé verrassing zorgen