Richtingsgevoel (1)

O God, waar ben ik nu dan toch weer beland? Ik rijd met de auto door een smal tunneltje, smal genoeg om spontaan claustrofobisch te worden. Té smal om een auto en een fiets tegelijk door te laten. De TomTom - thank God, die had ik bij me - stuurt me van het ene landweggetje naar het andere. Mijn toch al bar slechte richtingsgevoel laat me nu compleet in de steek.

Afbeelding via mijneerstemarathon.com

Gisteren zei ik nog enthousiast: 'Ach, vanuit Etten-Leur kan ik wel over de A59 terug rijden en dan die spullen halen. Dat is maar een klein stukje om. Moet ik alleen wel een TomTom hebben.'

Ja, ik ken mezelf langer dan vandaag. Ik weet dat ik hopeloos verdwaal zónder TomTom. En ik heb vandaag bewezen dat je ook prima kunt verdwalen mét TomTom.

Want ja, die TomTom was niet geüpdatet. En ik wist dat de afslag waar ik af moest, veranderd was. Ik wist ook dat er een afslag opgeheven was. Ik lette dus al goed op, wetende dat ik ergens anders heen moest dan de TomTom mij zou zeggen. 

En ik gokte verkeerd. Ik nam een afslag te vroeg. Dat resulteerde in een soort sight-seeing van de omgeving, terwijl ik bleef hopen dat de TomTom de rest van de wegen wel goed in het systeem had.

Afbeelding via Carkitstunter.nl

Gelukkig kwam ik dan toch, uiteindelijk, op mijn bestemming aan, nadat ik die natúúrlijk eerst voorbij gereden was (en de eerst volgende mogelijkheid tot keren was een kilometer verder). Tja. 

De weg naar huis was gelukkig een stuk soepeler. Ik kwam nu wél bij de goede oprit ;-).

Tja, ik vrees dat ik gedoemd ben altijd een (up-to-date!) navigatie bij me te hebben. Mijn vader zei vroeger al tegen mijn opa dat hij niet de weg aan mij moest vragen. En ik ben bang dat dat sinds die tijd niet veranderd is.