Spierpijn!

Ik word 's nachts wakker als ik me wil omdraaien. Flinke steken gaan door mijn rug. Met heel wat moeite krijg ik mijn lichaam uiteindelijk op de andere kant en kan ik verder slapen.

's Ochtends ben ik stijver dan ooit. Ik kan nauwelijks uit bed komen. Ik moet alles flink rekken en strekken. Gelukkig ben ik niet ziek, heb ik geen zware blessure en hoef ik ook geen operatie te ondergaan, maar lastig is het wel, die spierpijn!

En helaas voor mij, deze spierpijn is niet te vergelijken met enige andere spierpijn ooit. Deze spierpijn overtreft de spierpijn na zware danstrainingen. Deze spierpijn is anders dan de pijn na spierverrekkingen bij een verkeerde beweging. Deze spierpijn staat gelijk aan véél te veel gedaan hebben. En dat voor een véél te lange tijd.

Maar wat moet, dat moet, en dus ga je dóór. Al tijdens de werkzaamheden voelde ik mijn spieren protesteren en mijn benen smeekten af en toe om rust. Maar het moest af. Ik kon de paarden toch niet nog een dag in dat kleine stalletje laten staan? Ik kon toch niet al het werk dat we al gedaan hadden weggooien door de paarden weer op de paddock te zetten en alles kapot te laten trappen?

Nee, dat kon niet en dus hebben Patrick en ik de hele dag zand versleept. En het resultaat mag er wezen. Er ligt nu een prachtige, droge!, paddock. Een waar we voorlopig geen zand meer op hoeven te rijden. Een waar de paarden lekker kunnen liggen en rollen. En die aanblik van die rollende paarden, tevreden briesend, blij dat ze eindelijk verlost zijn van die modder, ja die aanblik maakt alles goed. Dan loop ik met alle liefde en plezier nóg twee dagen met spierpijn.