Controlfreak (1)
'Wanneer ben je voor het laatst écht uit je dak gegaan?' Ik kijk mijn dansleraar Anthony stomverbaasd aan. Wat?
'Ga je wel eens uit? Ga je dan wel eens écht los?' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Deze vraag had ik niet verwacht. Ik zie ook nog niet helemaal waar mijn dansleraar op doelt. Hij herhaalt de vraag: 'Ga je wel eens uit je dak?'
Terwijl ik nog steeds nadenk over een antwoord, kijk ik twijfelend naar Patrick. Er schiet van alles door mijn hoofd. Ga ik wel eens los?
En ondanks dat ik er zo lang over na moest denken, is het antwoord heel simpel: nee.
Ik ga nooit echt uit mijn dak. Ik ga nooit los. Ik maak wel plezier, hoor, dat wel. Maar écht los gaan, zoals sommige mensen dat kunnen, nee, dat heb ik nog nooit gedaan.
Ik klink nu vast heel saai. Ben ik wat los gaan betreft ook. Maar bovenal: ik ben een controlfreak. Ik hou dus heel graag controle over dingen. Ik kan soms gek worden van dingen die niet gaan zoals ik ze bedacht had. Ik kan zenuwachtig worden van deuren die niet goed dicht gaan tijdens presentaties. Ik kan een danswedstrijd verknallen omdat ik mijn mascara vergeten ben.
Gek genoeg hou ik wel van spontane uitjes. Maar alleen als ze mij uitkomen. Een training verzetten of een avond waarvan ik dacht dat we zouden 'bankhangen' kan prima. Maar als ik eigenlijk écht iets anders gepland heb, nee dan hoeven die spontane dingen voor mij niet zo.
In de tussentijd is mijn dansleraar weer verder gegaan met zijn verhaal. 'Nee, jij gaat nooit los. Jij bent zo'n controlfreak-muts die dat niet doet. Iets met controle willen houden. En dát is nou vandaag precies waar wij aan gaan werken.'
Tja, Anthony is niet te foppen. En Anthony weet dat de meeste ruzies tussen Patrick en mij op de dansvloer ontstaan door mijn controlegedrag. Even schiet door me heen dat ik dan maar een slechte dame ben; de heer bepaalt immers wat we wanneer gaan doen.
Ik word al snel gerust gesteld. 'Je pakt het hartstikke goed op hoor!'
Aan het einde van de les ben ik aan de ene kant tevreden, aan de andere kant voel ik me een controlfreakerige muts. Ik maakte me weer druk om een voet die binnendoor moest, maar buitenom ging, omdat ik bezig was met het draaien van mijn hoofd. Anthony zegt nogmaals: 'Je kúnt niet alles tegelijk doen! Laat het nou los, je ging al zoveel beter!'
Maar ik ben wél over die grens heen gestapt. Op naar de volgende grens.
'Ga je wel eens uit? Ga je dan wel eens écht los?' Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Deze vraag had ik niet verwacht. Ik zie ook nog niet helemaal waar mijn dansleraar op doelt. Hij herhaalt de vraag: 'Ga je wel eens uit je dak?'
Terwijl ik nog steeds nadenk over een antwoord, kijk ik twijfelend naar Patrick. Er schiet van alles door mijn hoofd. Ga ik wel eens los?
En ondanks dat ik er zo lang over na moest denken, is het antwoord heel simpel: nee.
Ik ga nooit echt uit mijn dak. Ik ga nooit los. Ik maak wel plezier, hoor, dat wel. Maar écht los gaan, zoals sommige mensen dat kunnen, nee, dat heb ik nog nooit gedaan.
Ik klink nu vast heel saai. Ben ik wat los gaan betreft ook. Maar bovenal: ik ben een controlfreak. Ik hou dus heel graag controle over dingen. Ik kan soms gek worden van dingen die niet gaan zoals ik ze bedacht had. Ik kan zenuwachtig worden van deuren die niet goed dicht gaan tijdens presentaties. Ik kan een danswedstrijd verknallen omdat ik mijn mascara vergeten ben.
 |
| Een typische gespannen blik van mij. Foto: Rob van Pinxteren, LPX-photo |
In de tussentijd is mijn dansleraar weer verder gegaan met zijn verhaal. 'Nee, jij gaat nooit los. Jij bent zo'n controlfreak-muts die dat niet doet. Iets met controle willen houden. En dát is nou vandaag precies waar wij aan gaan werken.'
Tja, Anthony is niet te foppen. En Anthony weet dat de meeste ruzies tussen Patrick en mij op de dansvloer ontstaan door mijn controlegedrag. Even schiet door me heen dat ik dan maar een slechte dame ben; de heer bepaalt immers wat we wanneer gaan doen.
Ik word al snel gerust gesteld. 'Je pakt het hartstikke goed op hoor!'
Aan het einde van de les ben ik aan de ene kant tevreden, aan de andere kant voel ik me een controlfreakerige muts. Ik maakte me weer druk om een voet die binnendoor moest, maar buitenom ging, omdat ik bezig was met het draaien van mijn hoofd. Anthony zegt nogmaals: 'Je kúnt niet alles tegelijk doen! Laat het nou los, je ging al zoveel beter!'
Maar ik ben wél over die grens heen gestapt. Op naar de volgende grens.
Reacties
Een reactie posten