Een toevallige ontmoeting in Olland

Een aantal jaar geleden plukte ik voor een bijbaantje bessen. Ik begon met de blauwe bessen, het jaar erop werd ik overgeplaatst naar de rode bessen en frambozen. Heerlijk werk vond ik dat toen. Voor veel andere baantjes was ik te jong en ik kon lekker de hele dag buiten zijn. Toen ik op een dag terug fietste naar huis werd ik aangesproken door een man. Geen auto, alleen een fiets. Het schoot nog door mijn hoofd, zo slecht als ik ben in routes onthouden: 'als hij maar niet de weg gaat vragen!'

'Hé! Waar heb je dat t-shirt vandaan!'

Ik keek naar mijn shirt. Het shirt van de WK. Inmiddels aan de korte kant, vol met vlekken van rode bessen en frambozen.

'Euh... Ik ben op de WK IJslandse paarden geweest in 2007'. 

'En vond je dat leuk?'

'Ja heel erg! Ik rijd een Ijslander en om dan de wereldtop te zien, geweldig!'

Je kunt je voorstellen dat ik op dat moment al lichtelijk flabbergasted was. De meeste mensen - zelfs mensen met paarden - weten niet wat een Ijslander is. En als ze dat wél weten, dan weten ze vaak niet dat er aparte wereldkampioenschappen voor gehouden worden. En deze man staat er met mij over te praten alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

'Zou je het niet leuk vinden om naar Wedstrijden Zuid te gaan, het Nederlands Kampioenschap voor Ijslandse paarden?'

'Ja, lijkt me leuk!'

'Alsjeblieft, twee vrijkaartjes!'

Ik geloof dat ik toen iets van een bedankje stamelde, waarna de vreemde man en ik allebei onze weg vervolgden.

Toen ik thuis kwam twijfelde mijn moeder natuurlijk aan de echtheid van de kaarten. Het enige dat erop stond was een logo. Verder was het een geel papiertje. Mam kon zich - uiteraard - nauwelijks voorstellen dat dit échte kaartjes waren. 

Het logo van Wedstrijden Zuid. 

Lang leve het internet, en algauw vonden we dat het evenement wel bestond (en nog steeds bestaat). Maar dat betekende natuurlijk niet dat we de echtheid hadden geverifieerd...

We besloten er een mailtje aan te wagen. Nog geen half uur later ging de telefoon. De man die ik eerder die dag gesproken had, had ons mailtje gezien en belde nu ter geruststelling van mijn moeder. Blijkbaar zat hij in de organisatie.

Een paar weekenden later genoten we van spektakel op Wedstrijden Zuid. De 'enge' man herkende mij meteen en stapte met uitgestrekte hand op mijn moeder af. 'Ik ben die enge man van de kaartjes!'

Inmiddels rijd ik al een ruime 6 jaar hun paarden, want het 'toeval' wilde dat ik hem leerde kennen op het moment dat zijn vrouw zwanger was van hun tweede dochter. 

Nog altijd moeten we lachen om deze 'toevallige' ontmoeting. Maar sinds deze ontmoeting, geloof ik niet meer zo in het toeval...

P.S. Mijn moeder heeft haar kant van dit verhaal ook in een blog beschreven. Haar verhaal vind je hier.